کار در ارتفاع همیشه با مخاطراتی همراه است و انتخاب روش درست دسترسی به ارتفاع میتواند تفاوت بین انجام یک کار به شیوه ایمن یا مواجهه با خطرات جدی را رقم بزند. از این رو، همواره باید مروری دقیق بر تمام دسترسیهای ایمن و غیر ایمن برای کار در ارتفاع داشته باشیم تا از حوادث ناگوار پیشگیری کنیم.
اولین گزینه که مورد بسیاری از متخصصین قرار دارد، استفاده از سیستمهای داربستی است. از دیرباز تا به الان، داربستها محبوبیت خاصی داشتهاند چون شکل پایدار و محکمی را برای قرارگیری کارگران و مواد فراهم میکنند. با این حال، راهاندازی آنها زمانبر و هزینهبر است و نیازمند برنامهریزی دقیقی است.
یکی دیگر از انواع دسترسی در ارتفاع، استفاده از نردبانهای صنعتی است. استفاده از نردبان به دلیل سهولت در جابجایی و قیمت مناسب، معمولاً برای موقعیتهایی که نیاز به هزینه و زمان کمتری دارد، توصیه میشود. اما نردبانها از نظر انرژی مصرفی بالا و نیاز به مهارت برای حفظ تعادل، ایمنی کمتری نسبت به سایر روشها دارند.
سپس، با ورود تکنیکهای دسترسی باندل (rope access)، یک گزینه جدیدتر و کارآمدتر به خانواده دسترسیهای ارتفاعی اضافه شد. این روش، که نیازی به سازههای ثابت ندارد، زمان کمتری برای برپایی لازم دارد و امکان دسترسی به نقاط دشوار را فراهم میکند. ایمنی بالای این روش به شرط داشتن آموزش و تخصص لازم، سبب شده تا محبوبیت زیادی پیدا کند.
اما قبل از اینکه نتیجهگیری کنیم کدام روش بهترین گزینه است، باید نگاهی به مناسبترین روشها برای شرایط مختلف بیندازیم. مروری بر تمام دسترسیهای ایمن و غیر ایمن نشان میدهد که برای انجام دادن کار در ارتفاع، باید عواملی مانند هزینه، زمان، نوع کار، میزان خطرپذیری و دسترسی مورد نیاز را بررسی کرد.
در نهایت، پیشنهاد میشود که هر پروژه با دقت و با در نظر گرفتن تمامی جوانب، روش مناسب خود را انتخاب کند. گزینههایی مانند دسترسی باندل برای موقعیتهای غیرمتعارف و جایی که نیاز به انعطاف و سرعت بیشتری است بهترین پیشنهاد است. در حالی که داربستها و نردبانها میتوانند در شرایط سادهتر و کمخطرتر، انتخابهای به صرفهتر و سنتیتری باشند.
به یاد داشته باشید که هیچ چیز مهمتر از ایمنی کارگران نیست و همیشه باید دسترسیهای در ارتفاع را با استانداردهای ایمنی مطابقت دهید. پس هنگام انتخاب روش دسترسی، حتما به این نکته توجه ویژهای داشته باشید.